Πέραν των όσων αναφέρονται στα δελτία των ανωτέρω Εταιριών / Επιστημονικών Σωματείων με τα οποία συμφωνούμε πλήρως, ειδικά αναφορικά με την αναχρονιστικότητα, και την επικινδυνότητα των δηλώσεων αυτών που προέρχονται από άτομο που βρίσκεται σε θεσμικό ρόλο ισχύος και μάλιστα του Υπουργείου Υγείας, επιθυμούμε να προσθέσουμε πως παράλληλα οι απόλυτου τύπου δηλώσεις του πλήττουν την έννοια, την προοπτική και την αξία της πρόληψης της βίας μέσω κρατικών δομών ευαισθητοποίησης της κοινότητας κατά αυτής, καθώς και την έννοια της εναισθησίας. Ο υφυπουργός δήλωσε συγκεκριμένα πως δεν υφίσταται “στην ανθρώπινο φύση, να αισθάνομαι κάτι το οποίο είμαι και συγχρόνως να μην το θέλω”. Απαντά δε πως “ο νεαρός, ο νέος, ο έφηβος, δεν μπορεί να καταλάβει πως η πράξη του θα βλάψει κάποιον, δε μπορεί να το προλάβει, ούτε μπορεί να απευθυνθεί κάπου”. Άρα, ο (εν δυνάμει) θύτης φαίνεται καταδικασμένος στη μη διαφοροποίηση από το ρόλο του ως θύτη. Που ενυπάρχει στις δηλώσεις του υφυπουργού η πίστη στο εσωτερικό κίνητρο για αλλαγή μέσα από την (ψυχο)θεραπευτική διαδικασία, καθώς και η ίδια η προοπτική της αλλαγής της συμπεριφοράς των ανθρώπων μέσα από παρεμβάσεις πρόληψης, μέσα από την ψυχοθεραπεία και τις προσεγγίσεις αυτής;