Μία ενδιαφέρουσα γνωριμία

Κείμενο που στάλθηκε από την κα Μαρία Λαζαρίδου για το site μας.

Φέτος είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το πρώτο φεστιβάλ θεραπειών μέσω τεχνών το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 22-29 Ιουλίου 2011 στο χωριό Ανήλιο Πηλίου, στο κέντρο ολιστικής εκπαίδευσης «Σπίτι των Κενταύρων», και οργανώθηκε από τις Κάρκου Βασιλική και Έλενα Τονικίδη. Σε αυτό το πλαίσιο έκανα και τη γνωριμία μου με τη χοροθεραπεία. Το ρόλο των μεσολαβητών για αυτή τη γνωριμία είχαν οι Κάρκου Βασιλική, συντονίστρια της ομάδας, Μπιτζαράκη Αγγελική και Αθανασιάδου Φωτεινή.

Ακούγοντας τον όρο «χοροθεραπεία» περίμενα κάτι που θα περιείχε χορό και το οποίο θα λειτουργούσε θεραπευτικά. Ο χορός -αυτό που ονομάζουμε κοινά ως χορό- δραστηριοποιεί, αναζωογονεί, κοινωνικοποιεί, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί, παιδαγωγεί. Μπορεί όμως να θεραπεύσει; Πως;

Τελικά αυτό που συνάντησα διέφερε πολύ από αυτό που γνώριζα ως χορό. Δε χρειαζόταν πια να ξέρω βήματα και τεχνικές. Ούτε να έχω καλό σώμα. Χρειαζόταν μόνο να αφεθώ ελεύθερη, μη έχοντας στο νου πιθανές κριτικές του κόσμου ή ερμηνείες δικές μου. Αντίθετα, να κινηθώ στο ρυθμό που το σώμα μου με οδηγούσε, με τον τρόπο που το πνεύμα μου όριζε. Να αποδεσμεύσω τη φαντασία μου. Να ελευθερώσω τα συναισθήματα μου. Να μη ντραπώ να χρησιμοποιήσω τις μνήμες μου. Μπορούσα να ενσωματώσω τη δική μου ιστορία.

Αργότερα δουλέψαμε σε ζευγάρια και οι συνθήκες άλλαξαν λίγο πλησιάζοντας περισσότερο τις πραγματικές σε σύγκριση με την κοινωνία. Κλήθηκα να συνεργαστώ με ένα άτομο το οποίο δε γνώριζα παρά ελάχιστα. Παρόλα αυτά θα έπρεπε να διατηρήσω να χαρακτηριστικά και τις δεξιότητες που είχα από το προηγούμενο κομμάτι. Ο στόχος έμοιαζε δύσκολος. Οι ιστορίες θα έβγαιναν πλέον από κοινού. Ό,τι ακολούθησε ήταν ένας διάλογος με κινήσεις. Απαντώ. Διαφωνώ. Απορρίπτω. Προσθέτω ιδέες. Μπορούσα να ακούσω, να δεχτώ, να απορρίψω ή να αντιγυρίσω με τη σειρά μου. Ένας διάλογος που κύλισε, πότε αρμονικά και πότε μέσα σε διαφωνίες, σίγουρα όμως κατέρριψε την ιδέα του δύσκολου. Ήταν όμορφος και δημιουργικός. Εν τέλει ήταν μια ευχάριστη πρόκληση. Όπως όμως σε κάθε διάλογο έτσι και σε αυτή την περίπτωση είχε σημασία πόση άνεση υπήρχε στη σχέση, πόση αρμονία, πόση συνοχή.

Στο τέλος της ημέρας είχε αλλάξει στο νου μου η έννοια του όρου χορός. Ήταν η κίνηση στο ρυθμό που δίνει ο καθένας, σε μια προσωπική χορογραφία την οποία δε χρειάζεται να αποστηθίσεις ή να εφαρμόσεις αψεγάδιαστα αλλά να τη νιώσεις. Ένιωσα έκπληξη από το πόσο επηρεάστηκα από τις κινήσεις του ζευγαριού μου και πόσο επηρεάστηκε ο άλλος από εμένα, διαπιστώνοντας έμπρακτα ότι το σώμα μεταφέρει μηνύματα στον εκάστοτε συνομιλητή. Μπορεί μάλιστα να είναι ιδιαίτερα εύγλωττο. Όταν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο χωρίς να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω και τι όχι η κίνηση και η αλληλεπίδραση λειτουργούσαν πολύ ανακουφιστικά προκαλώντας ευχαρίστηση και ευεξία. Εντυπωσιάστηκα από το πόσα μπορούσα να ακούσω από τον άλλον αν απλά αφουγκραζόμουν το ρυθμό του.

Η χοροθεραπεία μου άφησε μια αίσθηση χαλάρωσης και αποφόρτισης ψυχικά και σωματικά που με οδήγησε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την κίνηση.